Umetnice: Andrea Ivanović Jakšić, Emilija Radojčić, Ana Vrtačnik, Bosiljka Zirojević Lečić, Brankica Žilović
Kustoskinja: Slavica Žarković
24. oktobar – 7. novembar 2024. / Kulturni centar Srbije, Pariz
Na izložbi “Snaga je trajnost jakih osećanja” okupljene su umetnice Ana Vrtačnik, Bosiljka Zirojević Lečić, Andrea Ivanović Jakšić i Emilija Radojčić sa kojima Galerija BelArt ima dugogodišnju uspešnu saradnju te ih je u prethodne 3 godine predstavila u Novom Sadu, Budimpešti i Beču, a kojima se u Kulturnom centru Srbije u Parizu pridružila Brankica Žilović, umetnica koja preko dve decenije živi i uspešno stvara u Parizu.
Kustoskinja izložbe Slavica Žarković u katalogu izložbe ističe da u građenju slike odabrane umetnice koriste neslikarske materijale i u ovim nekonvencionalnim slikama odnosno slikama-objektima uz pomoć različitih mekih materijala, tekstila, vune, kartona i papira poigravaju se sa našim poimanjem materijala i njegove manifestacije u umetničkom delu. Svi radovi su taktilni, sami materijali i forme pozivaju na dodir, omogućavajući posmatraču direktan susret sa umetničkim delom gde su suprotstavljena svojstva materijala kao što su tvrdo i meko, čvrsto i fluidno, kruto i fleksibilno.
Svaka umetnica je dugi niz godina posvećena individualnom istraživanju koje prelazi granice tradicionalnih umetničkih medija. U konstantnoj potrazi za načinima izražavanja i upotrebe neumetničkih materijala, često koriste neslikarska sredstva, redukuju elemente u njihovim radovima svodeći ih na minimum, a oni su zapravo jedan vulkan emocija koji ne počiva na kvantitetu nego na intenzitetu. Gradeći svoj lični umetnički jezik, uvode izrazito intimne teme koje nisu uvek eksplicitne i vidljive, ali se u samom izboru materijala ili formi može diskretno iščitavati ženska umetnost. Iako se u njihovom radu ne mogu prepoznati društveno aktuelne teme, mora se uključiti rodna perspektiva u sagledavanju, naročito jer je njihov rad konstantno usmeren ka čoveku, s željom da u njemu pronađu i istaknu humanost, a feminizam kao politička snaga nikada ne može biti na strani agresije i neravnopravnosti. U svojoj umetnosti traže mogućnost razumevanja koje će će nas voditi ka individualnom, ali i kolektivnom isceljenju. A osnovni koraci na tom putu jesu istrajnost i nezaustavljiva energija, nežnost i snaga, koju koriste u pristupu istraživanja i kreacije umetničkog dela.
Kroz svoje jedinstvene perspektive, svaka od umetnica na ovoj izložbi osvetljava različite aspekte ljudskog iskustva, od emocionalne dubine do društvenih izazova. Njihova dela i njihova posvećenost umetnosti podstiču na razmišljanje o unutrašnjoj snazi i sposobnosti prevazilaženja prepreka. Ove umetnice koriste svoj talenat da oblikuju svet oko sebe, stvarajući povezanost između ličnih priča i univerzalnih tema. Njihova umetnost predstavlja simbol otpora i trajnosti, podsećajući nas da čak i u izazovnim vremenima, umetnost može biti izvor snage i inspiracije za sve nas.
ANA VRTAČNIK Dragon skin, 2021.EMILIJA RADOJČIĆ Rainbow Pussy, 2017.BOSILJKA ZIROJEVIĆ LEČIĆ Vibrantna velika forma 1, 2022.BRANKICA ŽILOVIĆ Janus, 2023.ANDREA IVANOVIĆ JAKŠIĆ Zlatni damar, 2024.
ANDREA IVANOVIĆ JAKŠIĆ (Slavonski Brod, 1979) je diplomirala 2005. godine na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, slikarski odsek, u klasi profesora Milana Blanuše. U svom radu se bavi različitim medijima i formama vizuelnog izražavanja. Andreino celokupno stvaralaštvo duboko je utemeljeno u ličnoj životnoj filozofiji koja se značajnim delom oslanja na Heraklitove ontološke i kosmološke ideje – poput one o promeni kao jedinoj zakonitosti u prirodi, o sukobu i harmoniji suprotnosti, o čoveku i prirodi kao Jednom. Samostalno je izlagala u zemlji i inostranstvu (Japan, Mađarska, Švajcarska, Austrija). Radovi joj se nalaze u državnim, privatnim (Srbija, Grčka, Italija, Švajcarska, Japan, SAD) i korporativnim kolekcijama (Philip Morris International-Niš Art Foundation i Wiener Stadtische collection). Dobitnica nekoliko nagrada iz oblasti umetnosti.
EMILIJA RADOJČIĆ (Beograd, 1989) je vizuelna umetnica iz Srbije, koja trenutno živi i stvara u Beogradu. Na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu, smer primenjena grafika je završila osnovne studije 2015. godine, a 2021. godine završila je master studije Teorija umetnosti i medija na Univerzitetu umetnosti u Beogradu. Njeni skoriji radovi se kreću između umetnosti i dizajna, dok se bavi istraživanjem trodimenzionalnim i taktilnim aspektima crteža, tekstila i skulpture kroz različite materijale i medije. Kroz skoro ritualnu posvećenost procesu stvaranja, u skorijem periodu stvaranja, Emilija istražuje osećaje, vibracije, prirodne pojave i fenomene kroz koje se ljudski um i telo reflektuje, sa ciljem nalaženja mogućih, i najčešće apstraktnih solucija za sopstveno, kao i kolektivno stanje čovečanstva. Do sada je realizovala samostalne i grupne izložbe, audio/vizuelne performanse, kolaboracije i publikacije sa različitim umetnicima, kustosima, institucijama, galerijama i brendovima u zemlji i inostranstvu.
ANA VRTAČNIK (Sarajevo, 1991) je osnovne, master i doktorske studije završila na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. U svom radu se bavi istraživanjem primene biomimetičkih formi i prirodnih mekih meterijala kroz formu slike, crteža, skulpture i instalacije. Bitan element njene lične poetike je tekstura, koja je mnogo više od obične dekoracije i efekta. Zaposlena je kao viši stručni saradnik na katedri za slikarstvo na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Do sada je imala brojne samostalne i grupne izložbe, kolaboracije i publikacije sa različitim umetnicima, kustosima, institucijama i galerijama širom sveta (Kina, Švajcarska, Belgija, Holandija, Austrija, Danska, SAD, Kanada, Španija…) Dobitnca je nekoliko nagrada iz oblasti umetnosti.
BOSILJKA ZIROJEVIĆ LEČIĆ (Novi Sad, 1971) je diplomirala na Akademiji umetnosti u Novom Sadu 1994. godine, odsek Slikarstvo. Postdiplomske studije, odsek Slikarstvo, završila je na istoj Akademiji 2000. godine. Redovni je profesor na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, uža oblast Slikarstvo. Član je udruženja ULUV-a i ULUS-a od 1995. godine. U okviru grupe Multiflex sarađuje sa drugim umetnicima u realizaciji multimedijalnih umetničkih projekata. Od 1992. godine izlagala je na preko 120 kolektivnih izložbi, u zemlji i inostranstvu (Kina, Nemačka, Japan, Velika Britanija, Švajcarska, Austrija…). Priredila je 23 samostalne izložbe, dobitnik je više nagrada za umetnički rad. Koordinator je nekoliko projekata iz oblasti likovne umetnosti i edukacije. Bavi se istraživanjem odnosa slikarstva i drugih likovnih medija, njihovim paralelama i preklapanjima. Odnos unutrašnjeg i spoljašnjeg prostora je polje gde istražuje mogućnosti izražavanja, apstrahovanja; kroz različite materijale i ideje.
BRANKICA ŽILOVIĆ (1974, Užice) je francuski i srpski vizuelni umetnik i pedagog koji živi u Parizu. Poznata je po svojim tekstilnim zidnim instalacijama i savremenom vezu, gde istražuje složenost i krhkost savremenog sveta kroz upotrebu kartografije. Njeno delo, duboko obeleženo jugoslovenskim poreklom i odrastanjem na Zlatiboru, poziva na unutrašnje putovanje i rehabilitaciju granica ljudskog postojanja, slaveći život i mogućnost obnove. Izlagala je na brojnim domaćim i inostranim izložbama. Poslednjih dvadeset godina radila je na razvoju brojnih projekata sa galerijama u Francuskoj, Nemačkoj, Italiji, SAD, Kini i Srbiji, sa muzejima, Francuskim centrima za savremenu umetnost, lokalnim i regionalnim centrima u Francuskoj (praćenim radionicama i predavanjima), modnim časopisima, reklamnim agencijama. Zastupa je Galerija Oniris u Francuskoj i Galerija Novembar u Srbiji. Diplomirala je na dve umetničke akademije: Fakultetu likovnih umetnosti Univerziteta u Beogradu (FLU) i École Nationale Supérieur des Beaux-Arts (DNSAP), Univerziteta u Parizu. Kao profesor je predavala na tri umetničke akademije: École Supérieur d’art et de design (TALM) u Anžeu, New School Parsons i Institut supérieur des arts appliques LISAA.
Izložba je realizovana u saradnji sa Kulturnim Centrom Srbije u Parizu uz podršku Ministarstva kulture Republike Srbije.
Zdravku Joksimoviću, vajaru iz Beograda, na 28. međunarodnoj izložbi umetnosti „Art expo“ na Novosadskom sajmu uručena je nagrada za likovnu umetnost „Sava Šumanović“. Ovo priznanje po 26. put dodeljuju Galerija Bel Art i „Art expo“ u nameri da se u savremenom vremenu afirmiše delo jednog od najznačajnijih stvaralaca u istoriji srpske i jugoslovenske umetnosti i kultureSave Šumanovića (1896-1942) kao i da se podsticajno doprinese dinamičnom razvoju umetničkih ideja na srpskoj umetničkoj sceni. Neposredni povod da se Joksimoviću dodeli ova nagrada su dve njegove nedavne samostalne izložbe u galeriji X vitamin i u Muzeju Zepter u Beogradu, a odluku je jednoglasno doneo žiri u sastavu Svetlana Mladenov, istoričarka umetnosti, Vesna Latinović, galeristkinja, direktorka Galerije Bel art i Sava Stepanov, likovni kritičar.
Joksimović se na našoj umetničkoj sceni pojavio krajem osamdesetih godina prošlog veka, zajedno sa grupom tada mladih vajara koji su promovisali tzv.“novu skulpturu”. Usred ekspresionističkih i subjektivistički intoniranih tendencija koja su karakterisala tadašnju postmodernističku situaciju u društvu i umetnosti, Joksimović i njegovi ispisnici unose racionalistički definisanu formu, geometriju i konstrukciju kojim su se suprotstavljali upravo tada započetim destrukcijskim procesima raspada SFRJ. Tako se, već na samom početku svoje umetničke avanture, Zdravko Joksimović promovisao kao umetnik koji permanentno iskazuje potpuno individualiustički, autentičan i visoko etički način poimanja pozicije umetnika i umetnosti u svetu i vremenu u kome živimo.
Neposredan povod da se vajaru Zdravku Joksimoviću dodeli Nagrada “Sava Šumanović” za likovnu umetnost bile su dve njegove nedavne samostalne izložbe u galeriji X vitamin i u Muzeju Zepter u Beogradu.
Na izložbi naslovljenoj “Beauty Blender” u beogradskoj galeriji X vitamin Zdravko Joksimović se predstavio serijom zidnih skulptura koji se logično nadovezuju na radove iz dugogodišnjeg ciklusa “Lečenje umetnošću” započetog još 2017. godine. Varirajući okrugle forme i njihovu struktuiranost, baveći se najrazličitijim materijalima, umetnik svojim zidnim reljefima aludira na sveprisutnost lekova i tableta u našim životima zahvaćenim najrazličitijim neurozama, epohalnom pandemijom, različitim bolestima i inhibicijama. Forma ovih skulptura je perfekcionistički definisana, što jeste jedna od glavnih osobenosti Joksimovićeve umetnosti kojom umetnik uspeva da autoritativno i sugestivno nametne kritičke duhovne, estetske i etičke preporuke za izlečenje čoveka pojedinca ali i čitavog društva u krizi.
Na svojoj jubilarnoj pedesetoj samostalnoj izložbi u Muzeju Zepter u Beogradu, koja je još uvek u toku, Joksimović sličnim načinom varijacija razmatra slikarsko delo Bore Iljovskog, umetnika kojeg duboko poštuje. Insipirisan slikarstvom vajar Joksimović gradi autentične reljefne skulpture jednostavnih svedenih formi ponovo primenjujući metod sintetisanja najrazličitijih materijala (metala, gume, aluminijuma, grafita, bakra, kože i drveta). Sve to rezultira kompaktnim plastičkim ostvarenjima iz kojih se emituju jasne estetske i etičke poruke.
Zbog svega toga, članovi Žirija za dodelu Nagrade “Sava Šumanović” uvereni su da je zbog svog četiri i po decenije aktivnog prisustva na umetničkoj sceni, zbog ostvarenih visokih dometa, zbog svojih izuzetnih i specifičnih umetničkih ostvarenja kojima je posvećen u aktuelnom trenutku, baš kao i zbog svog ukupnog doprinosa našoj umetnosti – Zdravko Joksimović dostojan nagrade koja nosi ime Save Šumanovića, jednog od najznačajnijih slikara u celokupnoj istoriji srpske umetnosti.
Zdravko Joksimović (Buče, 1960) je diplomirao na vajarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu 1986, magistrirao 1989. u klasi profesora Nikole Jankovića, a od 1992. i radi na istom fakultetu. Izlagao je na 50 samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu, kao i na brojnim kolektivnim izložbama u više evropskih gradova. Dela mu se nalaze u javnim i privatnim kolekcijama u Srbiji i inostranstvu. Dobitnik je više nagrada iz oblasti likovne umetnosti među kojima su: Oktobarska nagrada grada Beograda za najbolje radove studenata 1986, Nagrada Sekreterijata za kulturu grada Beograda za najbolje ostvarenje u 1992, nagrada Bijenala mladih u Vršcu 1995, kao i „Politikine“ nagrade za najbolju izložbu u 2016.
Novosadska galerija Bel Art priređuje izložbu Boška Petrovića (1922-1982) jednog od najznačajnijih vojvođanskih umetnika druge polovine 20. veka. Postavku čine slike i kolaži iz privatnih kolekcija, a kustoskinja izložbe je istoričarka umetnosti Slavica Žarković iz Savremene galerije u Zrenjaninu. Ova izložba deo je ciklusa „Iz riznice vojvođanske umetnosti“ kojim, kroz povremene postavke, Galerija afirmiše umetničko nasleđe druge polovine 20. veka, a u kome stvaralaštvo Boška Petrovića zauzima istaknuto mesto.
U protekle dve godine brojne muzejske ustanove su obeležile značajan jubilej 100 godina od rođenja i 40 godina od smrti umetnika Boška Petrovića. Na izložbama u Muzeju savremene umetnosti Vojvodine, Muzeju Vojvodine, Savremenoj galeriji Zrenjanin i Muzeju grada Novog Sada, ukupno je prikazano više od 200 dela Boška Petrovića iz kolekcija ovih ustanova na kojima se uočava izuzetna kompleksnost i slojevitost njegovog stvaralaštva. Upotpunjujući ovu sliku o umetniku, koji je ostavio snažan uticaj na umetnost druge polovine 20. veka, Galerija Bel art se odlučila da predstavi dela iz privatnih kolekcija koja do sada nisu javno izlagana.
Kustoskinja Slavica Žarković za izabrane radove navodi da su između figuracije i apstrakcije, kao i da je ekspresionizam kao konstanta uvek bio prisutan u stvaralaštvu Boška Petrovića. Pejzaži su, po njenim rečima, slikani širokim potezom i odisali su optimizmom bez obzira na svedeni sivo plavi kolorit koji deluje sumorno. U isto vreme autor započinje cikluse pod nazivima „Manastiri“, „Kalvarije“, „Katedrale“ kojima će se u tematskom smislu iznova vraćati u narednim decenijama.
Kreveti na sprat 2, 1969 – 1976
Vertikale 2, 1973
BIOGRAFIJA BOŠKA PETROVIĆA:
Boško Petrović je rođen 1922. godine u Novom Sadu. Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu je upisao 1940. godine, ali zbog rata 1941. godine upisuje Akademiju likovnih umetnosti u Budimpešti. Tokom rata je bio hapšen i vraćen za Novi Sad gde je radio u Propagandnom odeljenju glavnog štaba Vojvodine kao rukovodilac Odeljenja za dokumentarne i umetničke izložbe Agitpropa JNOF-a. Nakon rata se vraća u Beograd na Akademiju, a zatim 1949. godine prelazi u majstorsku radionicu Mila Milunovića kada postaje i profesor u Školi za primenjenu umetnost u Novom Sadu. Učestvovao je u osnivanju i radu umetničkih kolonija u Senti, Bačkoj Topoli, Bečeju i Ečki, a bio je i osnivač i član umetničke grupe Grupa 57 u Beogradu. Takođe je sa tkaljom Etelkom Tobolkom 1961. godine osnovao prvu jugoslovensku radionicu za izradu tapiserija „Atelje 61“ u svom ateljeu na Petrovaradinskoj tvrđavi. Na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu diplomirao je 1969. godine i počeo da radi kao profesor na Višoj pedagoškoj školi u Novom Sadu. Na Akademiji umetnosti u Novom Sadu izabran je za vanrednog profesora 1975. godine, a naredne godine za redovnog profesora. Preminuo je 1982. godine u Novom Sadu.
Cazarma U, Strada General Eremia Grigorescu (Temišvar)
Kustos: Sava Stepanov, likovni kritičar
Umetnici: Radoš Antonijević, Mrđan Bajić, Danica Bićanić, Maja Rakočević Cvijanov, Nada Denić, Goran Despotovski, Tatjana Dimitrijević, Miloš Fat, Gabrijel Glid, Anđela Grabež, Milan Jakšić, Zdravko Joksimović, Radomir Knežević, Stevan Kojić, Barbara Laković, Đorđe Marković, Ivana Milev, Branislav Nikolić, Vesna Perunović, Andreja Petraković, Dragan Rajšić, Petar Sibinović, Mića Stajčić, Aleksandar Stanojević, Rastislav Škulec, Nataša Teofilović
Organizacija: Galerija Bel Art (Novi Sad) i Fondacija Triade (Temišvar)
Partner: Temišvar Evropska prestonica kulture 2023
Branislav Nikolić
Radoš Antonijević
Vesna Perunović
Tokom druge polovine prethodnog veka skulptura u Srbiji je, baš kao što se to dešavalo u evropskim i svetskim umetničkim destinacijama, svoje čvrsto uporište iznalazila u društvenim okolnostima tog perioda. Tada je, pogotovo u vremenima posle okončanja svetskih ratova, njeno osnovno obeležje predstavljao čvrst i koherentan oblik jer je tadašnja umetnost težila afirmaciji tadašnjih društvenih nastojanja i progresističkih dostignuća.
Međutim, na samom kraju dvadesetog veka, tokom fatalnih devedesetih, dolazi do značajne promene. Geo-političke podele u svetu postaju sve vidljivije a jugoslovensko društvo ulazi u epohalni krizni period kada detrukcijske tendencije nadjačavaju i poništavaju svaki oblik konstruktivnog ponašanja i mišljenja. Čvrsta forma se dezintegriše, fragmentizuje; umesto celovitog oblika pojavljuju se instalacije; dolazi do mešavine različitih materijala u okviru jednog dela a pojačavaju se konceptualna razmatranja koja dematerijalizuju biće (klasične) skulpture i celovitog oblika.
Nakon 2000-te, ununtar same umetnosti se odvija snažni tranzicijski procesi. Uspostavlja se snažna ekspanzija ka novim tehnologijama a novi vizuelni sistemi itekako utiču na novu funkcionalizaciju sveta a samim tim i na konstituciju savremene skulpture i njenog bića. Aktuelna “skulptura-posle skulpture” sve jasnije objavljuje čovekovo osećanje nesigurnosti, krhkosti i fragilnosti; ona upozorava na izazove neizvesne budućnosti.
Izložba je naslovljena “Bez naziva” jer se u postavci ne favorizuju određeni sadržaji ili umetnički koncepti. Istovremeno, radi se o svesnom izbegavanju naslova jer je čovek današnjice uvučen u mnoštvo najbizarnijih manipulacija korumpiranih političara, velikih korporativnih sistema i zločesto upotrebljavane medijalizacije. Pojedinac sve manje upravlja svojom sudbinom jer ga nose vetrovi jednog pomahnitalog sveta. U tom svetu umetnost je prostor izuzetnosti, prostor u kojem se raspravljaju egzistencijalna pitanja s namerom da se iznađu putevi i mogućnosti novog vitalizma. (Sava Stepanov, likovni kritičar)
Petar Sibinović
Anđela Grabež
Andreja Petraković
Izložbi BEZ NAZIVA: skulptura posle skulpture održaće se u Temišvaru u okviru programa Temišvar Evropska prestonice kulture 2023 pod pokroviteljstvom Ministarstva kulture Republike Srbije.
Autori: Sava Stepanov, likovni kritičar | dr Jerko Denegri, istoričar umetnosti | dr Miško Šuvaković, teoretičar umetnosti
Urednica: Vesna Latinović
Knjigu SLIKARSTVO MIRE BRTKE – RIMSKI PERIOD galerija BEL ART je priredila povodom 90-te godišnjice rođenja naše značajne umetnice, u saradnji sa Fondacijom “Mira Brtka” iz Beograda.
Delo Mire Brtke (1930. Novi Banovci – 2014. Beograd) je izuzetno značajno u procesu modernizacije naše savremene likovne umetnosti, pogotovo u doba post-soc-realizma. Tokom ranih šezdesetih godina, za razliku od ovdašnjih slikara slične orijentacije, Brtka je svoj modernistički stav ostvarila znatno urbanijim okolnostima italijanskog, tačnije – rimskog okruženja. U tom periodu rimska umetnička scena je izuzetno živa i internacionalizovana, tu je delovao veliki broj danas veoma poznatih umetnika i likovnih kritičara, priređivane su izuzetno značajne izložbe i simpozijumi. Zapravo, Rim je šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka bio jedan od najznačajnijih centara svetske umetnosti. U takvom umetničkom miljeu slikarstvo Mire Brtke je bilo veoma blisko tadašnjem duhu evropske umetnosti. U njenom rimskom opusu se radilo o modernističkim tendencijama koje su se pojavile u vremenu post-enformela a koje su imale snažnu podršku modernističkih kritičara na čelu sa Arganom, sa kojim je Mira čak direktno sarađivala na Međunarodnom simpozijumu umetnika, kritičara i istoričara umetnosti u San Marinu i Riminiju 1965. godine. Na izložbama koje su koncipirali autoritativni italijanski kritičari Mariza Volpi (Brtka, Gendžaj, Frankini – 1964) i Đuzepe Gatt (Forma presenti: Brtka, Čubraković, Frankini, Konte, Takahaši – 1965), na bijenalnim izložbama Pregled likovne umetnosti Rima i Lacia (1965,1967), te na izložbi Grupe Illumination (1967), slikarstvo Mira Brtke je prepoznato kao karakteristično i relevantno u tadašnjem trenutku sveta u kome živimo. Iz Rima u domovinu Mira Brtka se vraća na samom početku sedamdesetih godina; na našu umetničku scenu ona stiže kao nepoznata slikarka jer je u Italiju otišla kao već afirmisani filmski stvaralac. U Rimu je završila Akademiju iako pre toga nije naslikala ni jednu jedinu sliku a u Staru Pazovu i na ovdašnju scenu dolazi kao protagonista novih tendencija toliko potrebmih našem tadašnjem slikarstvu na putu modernizacije.
Knjiga ’’Slikarstvo Mire Brtke – Rimski period’’ predstavlja doprinos rasvetljavanja činjenica o umetnici čije je učešće u tokovima jugoslovenske, srpske, vojvođanske i italijanske umetnosti tokom prelomnih šezdesetih godina 20 veka bila veoma zanimljiva i specifična. Trojica autora vrsnih poznavalaca opusa Mire Brtke nastojali su da sagledaju mesto i ulogu Mire Brtke u tokovima italijanske i naše umetnosti. Ješa Denegri precizno definiše kontekst u kojem se javlja Mira Brtka i ukazuje na osnovne karakteristike njenog izraza; Sava Stepanov prati hronološki razvoj njenog slikarstva i umetnickih ideja otkrivajući detaljenjene umetničke ličnosti, dok Miško Šuvaković analizira glavne okosnice njene umetnosti iz rimskog perioda i završnog perioda njene umetnosti.
Knjiga je predstavljena novosadskoj publici u Galeriji Matice srpske, kada su o stvaralaštvu i životu Mire Brtke govorili: Vesna Latinović, direktorka galerije Bel Art (urednica), Sava Stepanov, likovni kritičar, dr Jerko Denegri, istoričar umetnosti (autori) i Vladimir Valentik, likovni kritičar. Svoje drugo predstavljanje knjiga je imala u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, kada je publika imala priliku da čuje autore – Savu Stepanova, likovnog kritičara, dr Jerka Denegrija, istoričara umetnosti, i dr Miška Šuvakovića, teoretičara umetnosti, kao i Vesnu Latinović, urednicu i direktorku galerije Bel Art.
Knjigu možete prelistati u galeriji Bel Art, ili je poručiti putem email adrese: [email protected]
Na početku svakog umetničkog procesa nalazi se jedna neizvesnost kako će samo delo na kraju izgledati. U tom procesu stvaranja umetnik prati svoju zamiso koju je oblikovalo svo njegovo dotadašnje iskustvo i tek na kraju uspeva da sagleda gotov rad. Ovaj proces je kod Ane Vrtačnik počeo sa potragom za materijalom koji bi mogao da odgovori njenoj zamisli. Sa jedne strane bio joj je potreban materijal koji će moći lako da sa oblikuje i čuva, a sa druge strane da, pored svojih fizičkih karakteristika, može da odgovori zahtevu da je medij poruka, a u pitanju je bila njena namera da organske, biomorfne i zoomorfne oblike prevede u umetničko delo u koje će moći da unese svoje lično iskustvo. U tom procesu i potrazi vuna se ispostavila kao materijal koji može da ispuni sve umetničke zahteve i zamisli Ane Vrtačnik. Sama dugotrajna priprema materijala, od nabavke sirove vune, zatim pranje, češljanje i ručna proizvodnja prediva ili filca stvorila je jedan prostor u kom je umetnica slobodno mogla da promišlja o budućem delu u koje je utkala različita razmišljanja koje je povezao odabrani medij. Ana Vrtačnik konstantno posmatra prirodu i crpi inspiraciju iz nje. Intrigiraju je organske forme i teksture koje prevodi u umetničke, i na tom putu sve više se udaljava od polaznih oblika preuzetih iz prirode, toliko da oni postaju neprepoznatljivi, nastojeći da komponuje autonomne apstraktne celine. Povezanost sa prirodnim formama da se naslutiti u određenoj meri samo na crtežima koji mogu da predstavljaju jedan korak ka stvaranju slika/objekata ili se mogu posmatrati i kao finalno delo. Ređajući i nagomilavajući materijal na slici umetnica stvara dela čija površina ima bogatu teksturu i taj proces njenim slikama daje skulpturalne odlike što izaziva posmatrača da ih pored vizuelnog doživi i na taktilnom nivou. A monohromnost odnosno prirodna boja vune i vizuelna jednostavnost daju njenim radovima određenu dozu estetske privlačnosti što olakšava spontanost i neposrednost u susretu sa njenim delom. U njenom radu, odnosno u samom odabiru materijala, može se isčitavati umetnost koja je specifično ženska. Sama obrada vune dugo je potiskivana u oblast „ženskih zanata“, u pitanju je materijal koji u sebi nosi kolektivno žensko iskustvo, ali u radu Ane Vrtačnik i lično jer su u proces obrade vune uključene žene iz njene porodice. Ona vunu koristi sa jasnom namerom, kao i brojne umetnice koje su u drugoj polovini 20. veka uvodile tekstil i druge mekane materijale u umetnost, da istakne rodnu neravnopravnost u umetničkom svetu. Preplićući ove različite aspekte, gradeći svoj lični koncept koji čine svedeni likovni elementi, simbolika i svojstva vune i potentnost teksture, radovi Ane Vrtačnik kroz njoj svojstven likovni jezik postaju spoj umetnosti, prirode i feminizma pružajući na taj način različite mogućnosti njegovog sagledavanja. (Slavica Žarković)
Ana Vrtačnik (Sarajevo, 1991.)
Od 1992 godine živi u Novom Sadu, Srbija. 2014. Godine diplomirala je slikarstvo na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Trenutno je student master studija slikarstva na istoj Akademiji. Samostalne izložbe je realizovala u galeriji “Platoneum” ogranka Srpske akademije nauka i umetnosti u Novom Sadu i u Muzeju savremene umetnosti Vojvodine. Od 2010. godine aktivno učetvuje na više od pedeset izložbi u zemlji I inostranstvu (Kina, Švajcarska,Belgija, Danska, SAD, Portugal, Brazil, Kanada, Španija…). Član je udruženja likovnih umetnika Vojvodine. Do sada je osvojila nekoliko nagrada iz oblasti umetnosti ( nagrada fondacije “Mali Princ, Nagrada Univerziteta u Novom Sadu za vrhunske rezultate u umetnosti, godišnja nagrada Akademije umetnosti za najbolji rad iz discipline slikanje, nagrada fondacije “Milivoj Nikolajevic”, prva nagrada za pozorišni plakat na 58. Sterijinom pozorju).
Godišnji program Bel Art galerije je podržan od strane Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije i Grada Novog Sada.
