U petak 5. juna 2015. u 21 čas u galeriji Bel Art, a u saradnji sa Pro Art Org, otvara se izložba najnovijih slika Ljubomira Vučinića pod nazivom „Baroque MMXV“.
Ljubomir Vučinić rođen je 1956. godine. Na Akademiji umetnosti u Novom Sadu završio je osnovne i magistarske studije grafike sa temom OTPOR-OTISAK i grafičkom mapom ZBIJENO kao temom iz vizuelne kulture. Od 2005. godine bavi se pedagoškim radom na istoj instituciji u zvanju vanrednog profesora za oblast crtež. Zastupljen je na selektivnim i kustoskim izložbama koje prezentuju savremenu likovnu scenu Srbije u zemlji i inostranstvu, učesnik je u relevantnim nacionalnim projektima, nagrađivan nacionalnim nagradama i priznanjima za autentičan doprinos likovnoj umetnosti. Umetnički radovi ovog autora nalaze se u zbirkama i kolekcijama od javnog značaja u zemlji i inostranstvu.
O najnovijim slikama ovog autora Sava Stepanov je rekao sledeće:
“Retrospekcijsko sagledavanje nekolikih skorašnjih nastupa Ljubomira Vučinića ukazuje na kontinuitet njegovog simultanog umetničkog delovanja: tokom 2013-e je na novosadskim „Dunavskim dijalozima“ izlagao prostornu instalaciju formiranu od geometrijskih grafičkih otisaka; potom je je na izložbi „Toward better World“ u Ženevi izlagao seriju ekspresionističkih apstrakcijskih slika; a u novobeogradskoj Galeriji Blok na izložbi „Digital Transfer“ monumentalne bilbordovske digital-print radove… Tokom protekle 2014. godine u postavci somborske „Likovne jeseni“, te na izložbi „Slutnja, krv, nada“ u bečkom Kunstlerhausu izlagao je tehno-instalacije; a početkom 2015. godine, naslikao je novu seriju apstrakcijskih slika koje će (od 18. maja) izlagati u beogradskom alternativnom galerijskom prostoru Magacin, a nakon toga u novosadskoj galeriji Bel Art.
Očigledno je da duh ubrzanih promena i permenentna spoznaja stalno novih događanja, primoravaju Ljubomira Vučinića na brzu reakciju, na nagle zaokrete, na stvaranje slike koja nastaje u dahu i koja deluje svojim primarnim elementima, bez ikakvih dodatnih elaboracija. Takva autentično slikarska struktura pouzdanog hand made umetničkog porekla se, u vremenu globalne „ikonosfere“, izdvaja iz galimatijasa tehničkih, tehnoloških i umreženih elektronskih slika najrazličitijeg porekla, sadržaja i namera.
Očigledno, slikar Ljubomir Vučinić je senzibiliziran na duh i ritam ubrzanih promena: na permanentni priliv informacije, na stalno preoblikovanje aktuelnog sveta… U tom i takvom okružju osnovna Vučinićeva namera jeste – biti i ostati umetnik, sačuvati izvorne propozicije (različitih) medija kojim se bavi; osvojiti i sačuvati poziciju autoritativnog likovno-vizuelnog umetnika sa izraženom personalnošću. Njegova dela su odista inkorporirana u domen ovovremenske vizuelnosti, no, u predhodnoj rečenici nije bezrazložno upotrebljen pojam likovnosti. Diskurs o likovnom karakteru slike i umetnosti potisnut je iz savremene teorije i kritike. Karakter aktuelnih zbivanja na savremenoj globalnoj sceni je glavni uzrok izostanka rasprava o likovnosti umetničkog dela. Danas umetnik nastoji da bude ravnopravni akter savremenih zbivanja, on to ponajpre potvrđuje agilnom upotrebom novih sredstava i novih tehnologija koje ga osposobljavaju za efektnu eksproprijaciju životnih manifestacija, za delotvornu funkcionalizaciju umetnosti u svakodnevnim situacijama. Umetnik dejstvuje u proširenom polju umetnosti, odlučno zalazeći u domene drugih intelektualnih oblasti ne bi li vlastito delo inkorporirao u ambijent sveta i vremena u kome stvara… Ipak, ta večita težnja ka ostvarenju bojsovskog ideala umetnost=život, ne razdvaja umetnost od njenih ontoloških načela, od pojma estetskog, od aktiviranja filozofskog značenja pojma estetike kao zasebne vrste rasuđivanja. Ljubomir Vučinić je toga itekako svestan, te na najbolji mogući način to i pokazuje novim slikama u kojima čuva i hrani dignitet slike/slikarstva. Radi se o slikama velikog formata, o slikama u kojima umetnik percipira i načinom ekspresivne apstrakcije emituje napetost današnjeg sveta; o slikama koja su sazdane od alijenacijskih, dramatičnih i traumatičnih sugestivnosti, ali i od spleta boje i poteza kojima je dosegnuta barokno estetizirana slikovnost, koja poseduje autentične pikturalne vrednosti koje pothranjuju uverenje o našoj duhovnoj supremaciji pred svim ovovremenskim tenzijama. U svemu tome Ljubomir Vučinić je veoma ubedljiv, slikarski sugestivan. U ovom ciklusu apstraktno-ekspresionističkih slika jasno je definisan jedan zasebni, sasvim personalizovan iskaz; svaka slika je označena i definisana umetnikovom prirodom, njegovom energijom, specifičnom ekspresijom koja se lako prenosi na posmatrača. A poštujući i ispoljavajući vlastitu prirodu Vučinić je dospeo – do prirode slike, do njene autentične (s)likovnosti.”