U ponedeljak, 16. septembra otvorena je izložba Moć Tišine – Kineska umetnost na putu svile u Galeriji likovne umetnosti poklon zbirci Rajka Mamuzića, u okviru Festivala savremene umetnosti Dunavski dijalozi 2019. Kustos izložbe je XIAO Huang.
Na izložbi su predstavljeni radovi petnaest savremnih kineskih umetnika: JIA Shanguo, LI Jie, LI Shun, LIU Ke, LIU Zhaowu, QIU Anxiong, SU Xing, TAMEN+, TIAN Wei, WANG Changming, WU Shoufeng, WU Xiaohai, ZENG Xi, ZHANG Chun i ZHAO Siqing.
Izložba su podržali: Ministarstvo kulture i turizma Narodne Republike Kine; Međunarodni biro za razmenu i saradnju; Ministarstvo kulture i informisanja Republike Srbije; Pokrajinski sekretarijat javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama AP Vojvodine; Fondacija ,,Novi Sad 2021- Evropska prestonica kulture i Grad Novi Sad.
Organizatori: China Cultural Media Group Co, Ltd i Galerija Bel Art
Koorganizatori: CCMG Cultural Creative Development Co.,Ltd. (Beijing); Beijing Yishijian Culture and Technology Co., Ltd. i Galerija ,,Hong Miao”, Šangaj
Izložba traje do 10. oktobra 2019. godine.
Koncept „Moći tišine“ potiče iz Tao Te Činga/Knjige puta i vrline – „Odličan zvuk je onaj koji deluje kao da je bez zvuka, sjajna slika je ona koja deluje kao da je bez forme“, rekao je Lao Ce (filozof iz Prolećnog i Jesenjeg doba, osnivač taoizma). To je estetski koncept u drevnoj kineskoj književnoj teoriji. Odličan zvuk i sjajna slika ukazuju na poreklo sveta – “TAO”, kao što je rekao Lao Ce. “Bezvučnost” ne označava tišinu, ali, međutim, implicira da ljudi nisu mogli čuti glas, dok odsustvo forme ne znači bezobličnost već znači da je ljudi nisu mogli videti. U istočnjačkoj estetici Lao Cea, on veruje da prava vrednost umetničkog dela ne leži u jezičkom sloju, niti u sloju slike, već u sloju implikacije koji je izvan jezika i slike umetnosti. Pravo značenje umetnosti se ne može meriti direktnim vizuelnim i zvučnim smislom. Potrebno je da se estetski subjekt oseti raspoloženjem. Takva estetska potraga je visoko stanje umetničkog izraza, baš kao i „Tišina koja je moćnija od reči”. Dakle, čar umetnosti nije neposredan izraz, već ona drugim kontrastnim sredstvima označava izraz svog konteksta; na primer, pozornica kineske opere nije pravi scenski aranžman. Poput „smatrati da je prazno obojeno mastilom” u kineskom slikarstvu i kaligrafiji; “planine su puste, ali glas se čuje” u kineskoj operi; kao i „prava scenografija je jasna i prazna“, u neiskrenom i misaono-izazivačkom umetničkom kontekstu, da bude odraz nečeg bliskog poreklu uma.
Današnji uspon Kine nije interni manifest, već globalni skup spoljnih pretpostavki. Tokom finansijske krize 2009. godine, kineske mere spasavanja postale su važna sila za stabilizaciju svetske ekonomije i podsticanje reforme međunarodnog finansijskog sistema protiv protekcionizma, koja je stekla poštovanje sveta. I kako uspon Kine kao ekonomsko pitanja, kao statistička činjenica i kao stvarnost konzumerizma, počinje prelaziti od spoljašnosti ka unutrašnjosti u kineski proces samo-argumentacije, Kina počinje postepeno ponovo da stiče svoj međunarodni status velike sile. Istovremeno, u razvojnom obrascu kulture i umetnosti, ona dodatno jača integraciju sa svetom kroz integrisanje i otvorenost i ostvaruje vrednost istofrekventne komunikacije i interakcije. Kineska savremena umetnost nije se razvila u kulturni nihilizam izvan vrednosti glavnih tokova; mogli smo videti kako te forme stvaranja i produkcije dele kulturne i društvene uloge sa glavnim grupama, iz umetničkog konteksta unutrašnjeg pokretača, a pitanje svesti proizvelo je transformacije, tvoreći vrednost teksta i istorijski značaj izvan kategorije apsolutne moći. Razvoj kineske savremene umetnosti u poslednje četiri decenije je zaista tihi rast u zajedničkom prostoru koji obezbeđuje moć.
Modernizacija Kine u 20. veku oblikovala je jedinstvenu istorijsku i kulturnu logiku. U našoj uobičajenoj mentalnoj strukturi svest o krizi i inovacijama preoblikovala je unutrašnju napetost društvene kulture, formirajući vitalnost i same kineske kulture. Kada se vratimo na ovaj deo istorije, otkrićemo da kulturna modernizacija nije jedna duboka struktura, već je istorijska logika samo-rehabilitacije, samo-transformacije i samo-evolucije iz perspektive multikulture formirane društvenom civilizacijom, koja čini novi ekonomski uspon po ugledu na kinesko iskustvo.