Zahvaljujući saradnji uspostavljenoj sa italijanskom galerijom Immaginaria iz Firence, Galerija Bel Art je prvi put u Novom Sadu predstavila delo Karla Štengela (Novi Sad, 1925 – Loro Kufena, Italija, 2017) slikara afirmisanog na međunarodnoj sceni vizuelne umetnosti. Slike i crteže ovog autora, koji je detinjstvo proveo u Novom Sadu, publika je mogla da vidi od 8. do 29. maja. Na novosadskoj izložbi predstavljene su slike i crteži koji pokazuju Štengelovo permanentno ekspresionističko opredeljenje, bez obzira da li se radi o figuracijskom ili apstrakcijskom konceptu.
U svojim delima, Štengel je istraživao duboka ljudska stanja: u njegovim figuracijskim slikama i crtežima permanantno je uspostavljena neka vrsta dijaloškog odnosa između dve ličnosti definisane prizorima iz proživljene životne stvarnosti, brojnih putovanja, ali i umetnikove imaginacije. Veoma često se inspirisao književnim i muzičkim delima te se u njegovim radovima mogu videti reference na umetnike kao što su Čarls Bukovski, Blez Sendrars, Samjuel Beket, Horhe Luis Borhes, Ivan Gol, Tabuči i Đuzepe Ungareti, i kompozitori i kao što su Rahmanjinov, Stravinski, List i Polini. Štengelovi radovi su bliski tendencijama snažno bojenog, emotivnog i lirskog apstraktnog ekspresionizma čiji su koreni u posleratnom američkom i evropskom enformelnom eksperimentisanju ili u nekim primerima ruske avangardne umetnosti. Njegova ostvarenja sa nadrealnim predstavama često su intimnijeg karaktera. Najčešće se radi o crtežima koji imaju izraženije evropsko poreklo, a Štengelu su veoma bliske karakteristike i vrednosti nemačkog ekspresionizma.
Štengel je rođen u Novom Sadu, otac mu je bio Austrijanac, a majka slovačko- srpskog porekla. Dve godine pre mature je mobilisan od strane mađarske vojske i proveo je četiri godine u radnom logoru u Sibiru. Godine provedene u Sibiru su bile posebno značajne u njegovom životnom iskustvu. Socijalna inteligencija, osečaj za empatiju i solidarnost su mu na neki način spasle život i učinile ga podnošljivijim u vrlo teškim logoraškim uslovima. Pored svakodnevnog teškog rada on je koristio svaki trenutak da crta. Ostalo je zabeleženo njegovo sećanje da kada ga je sovjetski oficir zatekao kako crta na ostacima vreća od cementa zatražio je da uradi i njegov portret, a zatim su usledili i potreti drugih oficira i kolega, tako da je prva Štengelova izložba bila u oficirskom domu u sovjetskom radnom logoru u Sibiru. Po povratku u Novi Sad i oporavku od teške plućne bolesti odlazi na školovanje u umetničku školu u Budimpeštu, a zatim nastavlja studije slikarstva na Akademiji umetnosti u Minhenu. Živeo je i u Španiji, a najveći deo života proveo je u Nemačkoj i Italiji. Kao svedok najdramatičnijih događaja 20. veka, što nije neobično u generaciji kojoj je pripadao, kao umetnik je pokazivao izuzetnu vitalnost. U svim zemljama u kojima je živeo započinjao je ponovo predstavljanje javnosti i svuda je uspeo da postigne afirmaciju. Jedna galerija u Minhenu se tokom petnaest godina isključivo bavila prezentacijom njegove umetnosti. Kolekcija njegovih slika trajno se čuva u Palati Roseli del Turko u Firenci.