U prostorima Distrikta u Novom Sadu, u okviru manifestacije Kaleidoskop kulture, 30. septembra do 30. oktobra održavala se reprezentativna izložba „Na putevima srpske umetnosti 1923-2023“ koju je Galerija Bel Art priredila u saradnji sa Fondacijom Novi Sad – evropska prestonica kulture. Prema konceptu autora izložbe likovnog kritičara Save Stepanova zamišljena je kao jedan mogući pogled na najznačajnija zbivanja i umetničke ličnosti koje su obeležile srpsku modernu umetnosti tokom proteklih sto godina od 1923, kada je formiran Distrikt u Novom Sadu, pa do danas. Izložba je podeljena na pet segmenata koji su određeni društvenim ambijentom, ali i likovno-umetničkim specifičnostima i predstavljena je u šest zasebnih prostora u okviru Diskrikta.
Prvi deo izložbe markira period od dvadesetih godina prošlog veka pa do početka Drugog svetskog rata, pojavu zenitizma, kao našeg autentičnog doprinosa internacionalnoj avangardi. Dvadesete su i vreme u kojoj se javlja kubizam kojim je u našem slikarstvu uneta drastična promena shvatanje slike i njenog bića i započeta istorija moderne umetnosti. Segment u okviru koga je predstavljen period ekspresionizma između dva rata, donosi dela velikana naše umetnosti Save Šumanovića, Milana Konjović, Petra Dobrovića, Petra Lubarde, Marka Čelebonović. Međuratno doba je imalo i svoje zasebne umetničke fenomene – poput Milene Pavlović Barili, Ivana Tabakovića i drugih…
Posleratna previranja u srpskoj umetnost (od 1945. do kraja 60-tih) predstavljena su kroz dela nove generacije umetnika koja će ustanoviti “estetski modernizam” i uvesti srpsku (i jugoslovensku umetnost) u evropske umetničke tendencije, kao što su članovi “Zadarske grupe” (Mića Popović, Petar Omčikus), članovi “Decembarske grupe” (Filo Filipović, Miodrag B. Protić, Stojan Ćelić i drugi), Boško Petrović i drugi. Tih godina na sceni je i izuzetna generacija skulptora (Jovan Soldatović, Olga Jevrić, Nandor Glid). Potom se javljaju zagovornici enformela a zatim i nekoliko zagovornika stavova “oltre informale” (posle enformela) kao što je Mira Brtka. Još tokom ranih šezdesetih i sedamdesetih u srpskoj umetnosti nastupa vreme “nove figuracije” započete idejama grupe Medijala (Leonid Šejka, Vladimir Veličković, Dado Đurić i dr), transformisana u pop-artističke stavove Dušana Otaševića. Nova figurativna umetnost je potom bila izuzetno prihvaćena od tada mladih umetnika poput Milana Blanuše, Dragana Mojovića, Aleksandra Cvetkovića i drugih. Veliki rez u našoj umetnosti je napravljen krajem šezdesetih i tokom sedamdesetih godina prošlog veka kada nastupaju akteri tzv. “nove umetničke prakse” i konceptualne umetnosti, a na izložbi su bila zastupljena dela Marine Abramović, potom Raše Teodosijevića, Damnjana, te članova subotičko-novosadske grupe Bosch+Bosch (Sombati Balint), Katalin Ladik i drugih. Postmodernistička umetnost osamdesetih u predkrizno jugoslovensko doba, donosi pokret “nove slike” sa neoekspresionističkim slikarstvom koje predvode “preobraćeni” konceptualista Laslo Kerekeš, te Mileta Prodanović, vajar Mrđan Bajić. U poslednjoj deceniji dvadesetog veka dešavaju se aktivistički pokreti, obavljaju se modernistički principi naročito izraženi u “novoj skulpturi”. Posebnu figuru u ovom pokretu predstavlja Zvonimir Santrač sa svojim monumentalnim instalacijama.
Poslednji segment izložbe bio je posvećen umetnosti posle 2000. godine kada u srpskom društvu dolazi do tranzicijskih promena. Istovremeno, pojavila se i tranzicija unutar same umetnosti – od klasičnih ka novim tehnološkim medijima. Istražuje se novi status slike, ali i mogućnosti digitalne, tehnološke i ekranske slike.